[ Pobierz całość w formacie PDF ]
pod drzewem akacji, osłaniającej nas przed lepkim gorącem, sok ścieka
97
z naszych koeksusters, a my wpatrujemy siÄ™ w uzbrojonych przewoz-
ników. Jest ich trzech - jeden ma jechać z przodu, drugi w środku,
a trzeci, który osłania tyły konwoju, uważa, że Rodezja jest super i nie
przejedzie przez niÄ… o suchym pysku. MajÄ… na sobie ubrania w masku-
jących kolorach, by pasować do żołnierzy wyglądających z górnych lu-
ków wielkich obrotowych wieżyczek strzelniczych. Dell sądzi, że takie
coś rozbiłoby Terra w proch w jednej sekundzie. Potem wydaje z siebie
głośne: Tru-tu-tu" i szarpiąc się spazmatycznie, z szerokim zamachem
opróżnia magazynek podniesionej wyimaginowanej strzelby i rozbija
w proch Terra w jednej sekundzie. Cia wznosi oczu ku niebu. Teraz
miggie kłębią się wokół jej twarzy całą chmarą, a ona prycha i pluje, by
je rozpędzić. Strumyczki syropu spływają po mojej brodzie.
Smakołyki nie kończą się jednak na koeksusters. Choć wcześniej
zjadłyśmy już cały padkos z lodówki turystycznej, tó jednak teraz,
przyklejone do siedzenia z tyłu samochodu, możemy żłopać butelki
waniliowej wody sodowej, jeść lody na patyku i czekoladki Fredo
Frogs przy każdym wysadzanym jakarandami i drzewami ognisty-
mi miasteczku od Gatoomy poprzez Que Que, aż do Gwelo, gdzie
czuję mdłości i Cia czuje mdłości tak straszne, że chce jej się krzyczeć,
a nasze oczy wyglÄ…dajÄ… jak skrzÄ…ce siÄ™ cukrowe kulki. Rozpoczynamy
gorÄ…czkowÄ… walkÄ™ na klapsy za przekraczanie niewidzialnej linii na
siedzeniu pomiędzy nami, ale jeżeli nie przerwiemy jej w tej chwili,
to Mama wyrzuci nas obie i odjedzie, a my będziemy musiały radzić
sobie w dziczy. Oupa uważa, że to wątpliwe, byśmy przeżyły tam
choćby jedną noc, takie tępe głupki jak my. Od przydrożnych picanin
kupujemy dla każdej z nas czerwono-czarny naszyjnik z modligrosz-
ka, wychylamy się przez okno i śpiewamy: Ta ziemia jest twoją
ziemiÄ…, ta ziemia jest mojÄ… ziemiÄ…".
- Jeżeli powiedzą ci, że powinieneś ją opuścić, nie wierz w to,
to nieprawda" - fałszuje Cia, ale w miarę jak przesuwa się obok nas
niekończąca się leśna sawanna, wiatr porywa jej głos donikąd.
Tę noc spędzamy niedaleko Que Que, w motelu składającym się
z okrągłych, krytych strzechą chat w kolorze khaki, z wnętrzami
zdobionymi kwiecistymi zasłonami i narzutami na łóżka. Taplamy się
w głębokiej emaliowanej wannie i zamawiamy z karty jajka w majo-
nezie oraz sałatkę z owoców puszkowych w syropie.
98
Kiedy docieramy do miejsca przeznaczenia, hotelu Victoria Falls,
który wygląda na opuszczony ze swoją podziurawioną kulami fasadą,
Cia i ja nie możemy wyjść z podziwu, gdyż za nią kryje się luksusowe
wnętrze z aksamitnymi zasłonami. Hotel położony jest w wiszących
ogrodach Babilonu, które przechodzą w las tropikalny okalający wo-
dospady, gdzie smugi mgły wiją się nad trawnikami. Herbata poda-
wana jest na werandzie przez kelnerów w wykrochmalonych lnianych
uniformach. Na każdym stole pojawiają się ułożone w stożek tace
z kanapkami na dole, babeczkami nieco wyżej i malutkimi lukrowa-
nymi kwadratowymi ciasteczkami na najmniejszej tacy na samej górze.
Mama mówi, że to relikt minionej epoki. Kiedy wdrapujemy się jak
pantery po balustradach wspaniałych szerokich schodów, wdycham
woń zatęchłych duchów przeszłości, które spływają z okapów jak
kurz. Spod stołów Pokoju Livingstone'a, wypełnionego podstarzałym
płótnem, srebrami i kryształami, docierają do mnie echa balów wyda-
wanych przed wielu laty.
- SÅ‚yszysz je, Cia?
-Cii!
-Co?
- Nie chcę, żeby nas usłyszały.
Jesteśmy tu, bo Tata wystąpi w telewizji. Wstąpił do Rhodesian
Action Party, bo ta partia wie, że Smith zamierza nas sprzedać. To
tylko kwestia czasu. Rhodesian Action Party musi ostrzec ludzi.
Oupa twierdzi, że już jest za pózno i każdy sakramencki dupek po-
trafi to dostrzec. I chyba jesteśmy nie tylko ślepi, ale i głusi, jeżeli nie
słyszymy powracających motywów piekielnych tańców zwycięstwa,
dochodzących z wiosek dzikusów - on nie wstydzi się przyznać, że
leży tutaj, naciągając kołdrę na głowę, słuchając dudnienia bębnów
i tupania bosych stóp w kurzu - i gwarantuje, że piekielne dzikusy
w tej właśnie chwili ostrzą swoje fanga, by upuścić trochę krwi mu-
rungu. Ma zszarpane nerwy i z tego powodu musi dostać dodatkową
porcjÄ™ ginu z tonikiem.
Jednak, mówi Oupa, to dobrze, że nasz ojciec wreszcie walczy za
RodezjÄ™, skoro nasi przodkowie przelewali krew przy jej narodzinach.
Oupa zawsze rozwodzi siÄ™ nad tym, jak nasze drzewo genealogiczne
sięga czasów powstawania Rodezji. To matka naszej babki, opowiada,
99
musiała walczyć z żądnymi krwi dzikusami, by zdobyć Rodezję dla
królowej. Na imię miała Erin i Oupa oczekuje, że ja i Cia okażemy się
jej godne. Erin i jej rodzina byli osadnikami przybyłymi jako pionierzy,
by stworzyć Rodezję. Osiedlali się w niej z powodzeniem, ale potem
wybuchła wojna.
W tamtym czasie ludzie z Mashonalandu walczyli ramiÄ™ w ramiÄ™ ze
swoimi starymi wrogami, plemieniem Matabele. Działo się tak dzięki
marzeniu wielkiego i potężnego n'anga, Ambuyi Nehandy. Przy bla-
sku ogniska Jobe opowiadał nam o słowach tej, której duch pochodzi
z początków czasu:
- Wsłuchujcie się w głosy zmarłych. W nocy rozprzestrzeniajcie
się po kraju jak ciemność i walczcie, dopóki obcy nie odejdą. Jest to
jedyny czas i musimy walczyć.
- Kim byli obcy, Jobe, kim byli?
- To wy, mała, to wy, abelungu. Ludzie pragnęli wolności w swoim
kraju, gdzie się urodzili i gdzie żyli ich przodkowie.
- Och. - Cisza. - Ale my nie odejdziemy, Jobe, prawda, Nyree? -
powiedziała Cia śmiało i potem, jakby po namyśle - Czy możemy tu
mieszkać, Jobe?
Jobe uważa, że wielu A/s już sprzecza się o to, kto przejmie ziemię,
kiedy biali odejdą albo będą martwi, i rzuca klątwy na podstępnych
sąsiadów, próbujących przejąć ich kawałek ziemi. Zapytałam:
- Dlaczego wszyscy biali będą martwi? - a Jobe odparł, że nie
wie.
Oupa mówi, że Erin i jej rodzina byli zdani na własne siły na swojej
dalekiej farmie z hordami morderczych dzikusów pomiędzy nimi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]